میلاد امام حسن مجتبی (ع)، دومین امام شیعیان و نخستین فرزند امام علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س)، یکی از روزهای مبارک و پرنور در تاریخ اسلام است. ایشان در پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجری در شهر مدینه متولد شدند. پیامبر اسلام (ص) نام "حسن" را برای ایشان برگزیدند و او را بسیار دوست داشتند. این روز، فرصتی برای تجلیل از فضایل اخلاقی و معنوی امام حسن (ع) و یادآوری نقش ایشان در تاریخ اسلام است.

زندگی نامه امام حسن مجتبی (ع)

امام حسن مجتبی (ع) با کنیه "ابومحمد" و القاب "کریم اهل بیت"، "سبط النبی" و "زکی"، به عنوان نمونه‌ای از انسان کامل شناخته می‌شوند. ایشان هفت سال از عمر خود را در کنار پیامبر اسلام (ص) گذراندند و از محبت و توجه ویژه ایشان بهره‌مند شدند. امام حسن (ع) در دوران خلافت امام علی (ع) در جنگ‌های جمل و صفین حضور داشتند و پس از شهادت پدر بزرگوارشان، به امامت رسیدند.

ایشان به دلیل شرایط خاص سیاسی و اجتماعی زمان خود، با معاویه صلح کردند تا از خونریزی و تفرقه در میان مسلمانان جلوگیری کنند. این اقدام، نشان‌دهنده درایت و دوراندیشی امام حسن (ع) در حفظ وحدت امت اسلامی بود. ایشان در سال ۵۰ هجری به شهادت رسیدند و در قبرستان بقیع در مدینه به خاک سپرده شدند.

سیره امام حسن مجتبی (ع)

امام حسن مجتبی (ع) به عنوان الگوی اخلاق و انسانیت، دارای ویژگی‌های برجسته‌ای همچون بردباری، سخاوت، تواضع و شجاعت بودند. ایشان دو بار تمام دارایی خود را در راه خدا بخشیدند و سه بار نیمی از اموالشان را به نیازمندان دادند. به همین دلیل، ایشان به "کریم اهل بیت" مشهور شدند.

از دیگر ویژگی‌های برجسته ایشان، عفو و گذشت بود. امام حسن (ع) در برابر دشمنان و مخالفان خود، با بردباری و مهربانی رفتار می‌کردند و همواره به دنبال اصلاح و هدایت آنان بودند. ایشان همچنین در عبادت و زهد، نمونه‌ای بی‌نظیر بودند و همواره به یاد خداوند و انجام اعمال نیک مشغول بودند.