هر روز که می گذرد تنور انتخابات در دیار علویان داغ تر می شود. مدعیان گاه پا را فراتر از معرفی برنامه های خود گذاشته و به تخریب سایر رقبا دست می زنند. اگرچه گاه در این میان اسرار مگو هایی نیز به بیرون درز می کند اما در مجموع بیشتر این نوع سخنرانی ها حول محور ترغیب افکار عمومی و پاکدست نشان دادن خود است. همه این حرافی ها برای شلوغ تر کردن اردوگاه یک کاندیدا و بالاتر بردن احتمال و درصد موفقیت اوست و تاریخ مصرفش تا زمان برگزاری انتخابات است.

به راستی آیا یک کاندیدای انتخابات مجلس که قرار است وارد خانه ملت شده و در راس هرم قانونگذاری کشور قرار گیرد، چگونه است که قبل از پوشیدن ردای وکالت، خود قانون شکنی می کند. همه آگاهان مسائل انتخابات این نوع اتفاقات را غیر منطقی دانسته و از آن تبری می جویند؛ اما یک نکته ناگفته در این میان باقی می ماند و آن اینکه به راستی هزینه های تبلیغاتی چند میلیاردی این آقایان و خانوم های نسبتا محترم را چه شخص یا اشخاصی می پردازند. این افراد آیا تنها بخاطر چهره زیبا و فیگورهای عاشقانه برخی از مدعیان اخلاق گرایی در انتخابات است که دست در جیب مبارک کرده و چک های میلیاردی می کشند یا اینکه همه این اقدامات در حقیقت یک نوع معامله پایاپای است. امروز سرمایه گذاری می کنند تا در فردای بعد انتخابات چند برابر در ازای آن عایدی داشته باشند. یا اینکه جایگاه و پست خاصی را برای حامی مالی و یا فردی که او معرفی خواهد کرد اختصاص دهند!

وقتی به ستادهای نامرئی این مدعیان اخلاق می روی، مشاهده می کنی که دلالان رای در گوشه و کنار آماده ایستاده اند تا در بزنگاه انتخابات از سایه درآمده و ماموریت پولکی خود را به انجام رسانند. اتفاقی که در دوره های گذشته نیز وقوع آن گزارش شد و حتی افرادی در این ارتباط بازداشت شدند اما در سرنوشت انتخابات هیچ تاثیری نداشت.

عابر بانک های این مدعیان این روزها خیلی فعال شده اند. برخی از کسانی که برای لیدری این کاندیداها انتخاب شده اند، گفته شده تا چند میلیارد تومان قرارداد بسته اند. بازار رقابت ها میان این مدعیان خیلی بیشتر از آنی که فکرش را بکنیم آلوده به پول های کثیف شده است. پول هایی که انگار تنها کلید برای گشودن قفل های انتخابات بحساب می آید!

اینکه کاندیدایی بگوید که برای ورود به این عرصه از کسی پولی دریافت نکرده است، احتمالاً به یک جوک بیشتر شباهت دارد تا یک‌سخن سیاست مدارانه. به جرات می توان گفت که کمتر کاندیدایی حاضر است گوسفند موفقییت را بخاطر فاش کردن واقعیت ها به سود مردم ذبح کند. انگار جاده موفقیت در راه رسیدن به خانه ملت اینگونه تعریف شده که با پول و تراول های تا نخورده افراد پشت پرده صاف و هموار می شود. برنامه محوری و ارائه توانمندی برای ترغیب افکار عمومی تنها سایه ای از الزامات توفیق برای ورود به خانه ملت است.

انگار میان راستگویی و سیاست مداری هیچ ارتباط شناخته شده ای وجود ندارد. آنها که سوار بر اسب انتخابات می شوند تا رسیدن به سر منزل مقصود از هیچ وسیله ای نمی گذرند. تجربه ثابت کرده است که اعتماد به گفته های اخلاق مدارانه آنان تقریبا بعید ترین باوری است که بتوان بر آن تکیه کرد.

اینکه فریاد سر بدهیم که چه افراد یا گروهی پول تخریب یک نماینده را می پردازند، تلاشی از سوی نماینده خاص پس از احساس خطر است. خطر از حذف شدن و دوری از قدرت است. او به دلیل نوع عملکردش طی دوره اخیر احتمالا نتوانسته است محبوب قلب مردم حوزه انتخابیه بماند و می داند باید به زودی ردای وکالت را از تن بدر کند. شاید تازه متوجه شده که این بار عکس های هندی بالای برج های شهر و خیره شدن به دور دست ها قادر به ترغیب نظرات مردم نخواهد شد. او دانسته که حتی رفاقت با مدیران رده بالا و پر نفوذ استانی هم چاره ساز تامین رای در روز انتخابات نخواهد بود. او به این رصد انتخاباتی رسیده که دیگر امیدی به توفیق ندارد به همین دلیل تلاش می کند تا با تبلیغات تخریبی بتواند راهی برای فرار از این گرداب بیابد. گردابی که بخاطر عملکرد نا مناسب اش در سال های بودن در خانه ملت بوجود آورده است. حالا شاید املا های عملکرد او آنقدر زیاد شده باشد که مهر باطل شد بر وکالت او زده شود. شاید هم در آخرین لحظات باز هم دستی از سایه های بیرون آمده و نام ونانی به برخی هایی هدیه کند تا باز هم برایش ردایی بدوزند. شاید...

فاطمه سیفی - مدیر مسئول هارش