رسالتی که نادیده گرفته نمی شود

دیرزمانی نیست که در رویدادی خونین، خبرنگارتاریخ ساز ایرانی جاودانه شد. سکوت جامعه ی مطبوعات شکست و روزی در تاریخ و تقویم کشورمان بنام  شهید صارمی و "خبرنگار" نامگذاری شد. در این روز، حرفه ی خبرنگاری- که در کشاکش دردها و بلاها قلم التیام بخش بر زخم جامعه می زند- گرامی داشته می شود.از روزی که ایرانی مسلمان، قلم را به خدمت اندیشه‌اش گرفت تا جامعه را از مسایل روز زمانه آگاه کند، سال‌هایی به درازای تاریخ ورود ایران به دنیای نوین می‌گذرد. از آن روز تاکنون، خبرنگار پای در رکاب تاریخ گذاشت؛ همزاد قلم شد و آموزگاری افکار عمومی را بر عهده گرفت. روز خبرنگار اختصاص به آنانی دارد که در عرصه اطلاع رسانی و آگاهی بخشی جامعه نقش اساسی دارند و با عنوان  "جامعه مطبوعات"  و ساکنان وادی قلم و بیان و به عبارتی "روزنامه نگار"شناخته می شوند. اما به نظر نگارنده مطلب سنتی نادرست در بحث تجلیل از این قشر زحمتکش جامعه رواج پیدا کرده و در روزی که باید از خبرنگاران تجلیل به عمل آید تنها مدیران رسانه های مجازی و مکتوب مورد تقدیر قرار می گیرند و خاسته و یا ناخاسته خبرنگارانی که در شرایط مختلف سعی در تولید خبر می کنند در این فرآیند ، به فراموشی سپرده می شوند ، اگر بحث موشکافی بیشتر این مسئله را قابل پیگیری بدانیم به شاخه بندی حرفه خبرنگاری اشاره می شود ، خبرنگاران ورزشی که در سرما و گرما در اماکن مختلف ورزشی و مسابقات داخلی و خارجی دوشادوش ورزشکاران و تیم های ورزشی حضور داشته و علیرغم سختی های فراوان جهت حضور منظم در محل مسابقات مختلف ، همواره در تولید خبرهای آنلاین کوشا هستند ، در فرآیند تجلیل از خبرنگاران نادیده گرفته می شوند ، مضاف برآن نویسندگانی که به عنوان کارشناسان رسانه ای همواره برای رسانه ها مطالب تحلیلی تهیه و نقدهایی سازنده برای اعتلای ورزش به روی قلم می آورند نیز در این چرخه فراموشی قرار دارند  ، خبرنگاران حوزه های علمی ، هنری و اجتماعی که در اکثر رویدادهای مذکور با صنف تخصصی و مرتبط خود در ارتباط و سعی در انعکاس فعالیت ها و رخدادهای روز جامعه را دارند در این حلقه دیده نمی شوند ؛ آنها کسانی هستند که بدون در نظر گرفتن ساعت کاری و مخاطراتی که با آن مواجهند ، شاید حتی در روزهای تعطیل و نیمه های شب برای تولید و انعکاس اخبار مجبورند شاهد و ناظر بسیاری از اتفاقات تلخ و شیرین جامعه باشند تا بتوانند در رسالت خطیرشان ، با گزارشاتی جامع و موثق ایفای وظیفه کنند . اگر به شرایط خبرنگاران در حوزه های دیگر نیز توجه کنیم در می یابیم این زحمتکشان برای تولید خبر موثق جهت انتشار در رسانه ها متحمل چه دشواری ها و ریاضت هایی هستند حال آنکه هرگاه مراسم تجلیلی از این قشر برنامه ریزی می شود این مدیران رسانه ها هستند که تنها به جهت روند اطلاع رسانی مورد تقدیر قرار می گیرند و (سهواً ) زحمات این همکاران شریف ما در عرصه خبر و خبررسانی ( تولید اخبار) آنچنان که شایسته و بایسته است مورد توجه قرار نمی گیرد ، البته که این روند را باید به حساب مظلومیتی گذاشت که از دیرباز شامل حال خبرنگاران است نکته مهمی که باید خاطر نشان کرد این مسائل و مشکلات هرگز باعث نگردیده که خبرنگاران با وجدان های بیدار خود چشم بر روی حقیقت ببندند، هنوز هستند خبرنگارانی که با جان فشانی و ایثار پای تکلیف و رسالتشان ایستاده اند و خود را فدای آگاهی مردم این مرز و بوم کرده اند. محمودصارمی یکی از خبرنگارانی بود که راه شهادت را برگزید و آنچنان جان خود را در راه اسلام و انقلاب فدا کرد که هر انسان آزاده ای را تفکر وا می دارد که چگونه تعهد می تواند فریاد حقانیت را به گوش جهانیان برساند. مضاف بر آن مسئولان نیز  این نکته را فراموش نکنند که مردان و زنان عرصه خبر بر خلاف آنان که ساعت‌ها طول می‌کشد کار کوچکی از مردم را راه بیاندازند درگیر، دار و ندار اقشار مختلف اجتماعی هستند و طعم گرانی، طعم سختی و نداری را با گوشت و پوست خود احساس می‌کنند.این درد نوشته شاید کوتاه و بسی مختصر بود اما جای این را دارد که مسئولان از خوابی که خود را به آن زده‌اند بیدار شوند و بدانند زبان‌های گویای مردم، از سربیکاری پا به این عرصه نگذاشته‌اند بلکه مسئولیت پذیری چنان در تار و پود‌شان بافته شده که ناکارآمدی برخی را گوشزد و کارایی و صلاحیت مردان عمل را تحصین کنند.

شعبان وفایی نژاد