به گزارش انعکاس شمال، اولین محل اسکان زائران راهیان نور مازندران در خوزستان هتل هفت ستاره ای است به نام اردوگاه شهید جعفرزاده در اندیمشک. جنس ستاره های این هتل آسمانی ست اگرچه ستاره هایش زمینی بودند.دورتا دورش را که نگاه میکنی آثار جنگ میبینی،به همان شکل و قیافه پر از ادوات جنگی تیرو ترکش خورده. 

هتلی که شهدا برای مهمانان خود آماده کردند،یک دروازه بیشتر ندارد  به نام دروازه قران.درست مثل ماشین زمان عمل می کند و تو را از سال 98 به سال 59 آغاز جنگ تحمیلی میبرد.اتاق های این هتل سوله هایی است با ارتفاع 3 متر  که به رینگ های بتنی معروف بوده و در کنار هم چیده شده است.

 تا چشمت می افتد به فضای اردوگاه خود را در یک منطقه جنگی حس میکنی. بوی عود و دود اسپند گره می خورد با شور و هیجان زائرها که مورد استقبال گرم خادمین شهدا قرار می گیرند. 

گفتگو با خانم مقصودی، همسر شهید توکلی 

در میان خادمین جوانی که حضورشان چشمگیر است ، خادم میانسالی مشغول اسپند دود کردن است و با لبخند مادرانه به زائران خوش آمد می گوید،نظرت را به خود جلب می کند. چند سوال مدام دورسرت می چرخد که این مادر سال نو باید در کنار بچه هایش باشد، اما حالا در اینجا چه می کند. 

زینب مقصودی همسر شهید یدالله توکلی عمر زندگی اش با شهید به سه سال بیشتر قد نداد آن هم با دو فرزند و دویادگار شهید به نام محسن و حسین. 

شهیدی که همان بار اولی که به جبهه دهلران منطقه موسیان اعزام می شود بعد از دوماه به آرزویش می رسد  و پیکرش بعد از 12 روز از شهادتش در18 آبان سال 61 در عملیات محرم به روستای واسکس از توابع شهرستان دابوشت آمل برمیگردد« پسر اولم سنش به دوسال نمی رسید و پسر دومم هم شش ماهه بود، وقتی همسرم خواست به جبهه اعزام شود به او گفتم شما دو بچه قد و نیم قد داری، در جوابم گفت بعضی ها که عازم جبهه اند ، هنوز مجرد هستند، ازدواج نکردند یا تازه عروس دارند ، اما شما الحمدالله دو تا فرزند داری. این را گفت و رفت.»

از کسی که در 18 سالگی ازدواج کرد و درب هار جوانی، سن 21 سالگی با داشتن دو بچه کوچک آن هم در دهه شصت اوج نداری ها و سختی ها همسر شهید شد انتظار گفتن خاطرات با شهید را نباید داشت . خانم مقصودی با یک آه عمیقی میگوید:« در همان سه سال زندگی با همسرم هیچ کمبودی حس نکردم . بااینکه یک مسافرت کوتاه باهم نرفتیم مثلاً به امام زاده عبدالله آمل که فاصله ای زیادی با روستای ما نداشت، اما زندگی با شهید برایم لذت بخش بود.»

«نماز و روزه اش ترک نمی شد. تا می توانست به محرومین و نیازمندان کمک می کرد حتی بیشتر از توان و وسع مالی اش.همیشه به خدا میگفت آنقدری به من مال دنیا بده که مرا از یاد تو غافل نکند و مرضی تو باشد.» این ویژگی های شهید توکلی 25 ساله رئیس شورای روستا بود و هم فرمانده پایگاه بسیج، از زبان همسرش که حالا خادم الشهداست.

وقتی از خانم مقصودی می پرسی چرا خادم شد، با زبان محلی «وظیفه خودم دومبه به زئران شهدا خدمت هاکنم حتی باوشه یه لیوان او دست زائر هادم» یعنی وظیفه خود می دانم به زائران شهدا خدمت کنم حتی شده یک لیوان آب دست زائر دهم، با افتخار می گوید:«  قبلا به عنوان زائر به مناطق می آمدم و الان چهار سال است خادم الشهداء هستم و در کنار خادمان دیگر درس یاد می گیرم. فرقی نمی کند کجا کار کنم از تمییز کردن سرویس بهداشتی تا کمک در آشپزخانه.»

باید اعمال و رفتارمان شبیه شهید باشد

خانم مقصودی می گوید خیلی ها وقتی متوجه می شوند من همسر شهید هستم می گویند شما چرا می آیید، شما که با شهید زندگی کردید و بقولی شهید پارتی و شفیع شماست اما در جوابشان یک حرف بیشتر ندارم:« با چراغ همسایه خانه من که روشن نمی شود، هرکسی باید خودسازی فردی داشته باشد. همسر شهید بودن ملاک نیست ، مسئله خودسازی است که باید اعمال و رفتارم را شبیه شهید کنم.»

به توصیه دائمی رهبر عمل کنید، به فکر جوانان باشید

همسر شهید توکلی از ما عذرخواهی می کند که گاهی با زبان مازندرانی حرف میزند و گاهی هم فارسی. وقتی درباره مسئولین حرفی به میان می آید چندین بار با لهجه محلی تکرار می کند:«مسئولین به داد جوونا برسین. رهبری اینقد داد زنه، حرف آقا را گوش نکننه، خون به دل بیه رهبر» یعنی مسئولان به فکر جوان ها باشید. رهبری توصیه زیاد به آنها می کند اما مسئولین به حرف حضرت گوش نمی دهند و آقا را خون به دل کردند.

«روستای ما هفت شهید دارد که فقط همسر من متاهل بود و مابقی شهدا همگی مجرد و جوان بودند حتی برادرزاده همسرم ، شهید علیرضا توکلی که 18 ساله اش بود به شهادت رسید.» خادم الشهدای اردوگاه شهید جعفرزاده که بعد از شهادت همسرش وظیفه خود را خدمت رسانی به زائران شهدا میداند ، از مسئولین میخواهد به اندازه ای که از دستشان کار برمیآید برای جوانانی که توان مالی برای ازدواج ندارند اقدام کنند،جلوی این تورم و گرانی را بگیر.