27 اردیبهشت‌ماه در سطح جهانی نیز به‌عنوان روز ارتباطات و جامعه اطلاعاتی نامگذاری شده است. زمانی که از این واژه نام برده می‌شود، شاید این تفکر ایجاد شود که روابط‌عمومی در یک محدوده کوچک قابل اندازه‌گیری بوده و می‌توان به‌راحتی به آن دسترسی داشت، اما واقعیت این است هر روز که می‌گذرد بیش از پیش اهمیت ارتباطات برای همگان مشخص می‌شود. با ورود فناوری‌های ارتباطی جدید به جامعه، جایگاه اطلاع‌رسانی بسیار حساس شده است و امروز به جایی رسیده‌ایم که روابط‌عمومی فراتر از یک هنر، دانش، علم و تخصص مطرح شده و باید در چنین شرایطی، با دقت از کمترین فرصت‌ها، بیشترین بهره را برد.

روابط عمومي با تدوين برنامه منسجم و با بهره گيري از اطلاع رساني و ارتباطات ، اطلاع يابي و افكار سنجي ، تبليغات و امور فرهنگي ، انتشارات و مستند سازي و پژوهش و برنامه ريزي مي تواند سرنوشت سازمان را تغيير دهد .

با  بهره گيري از تاكتيك هاي نوشتاري ، گفتاري و بصري براي ايجاد اعتماد، كسب تفاهم و حمايت می توان یک مجموعه روابط عمومی کارآمد به وجودآورد تا موجب انسجام فرهنگي و اجراي درست برنامه ها و سياست هاي آن دستگاه شود .

اطلاع رسانی هوشمندانه و هنرمندانه در کنار اطلاع یابی آگاهانه و هدفمند مي تواند كارگشا باشدوشناسائی دقیق فرصت ها و تهدیدها ، درک صحیح از اهداف دستگاه و برقراری ارتباط دو وجهی باید در دستور کار روابط عمومی ها قرار بگیرد.

در این جا لازم است به نگاه رهبرمعظم انقلاب به روابط عمومی ها اشاره کنیم که ایشان می‌فرمایند:  روابط عمومی‌ها باید ببینند خلایی که وجود آنها را ضروری کرده است چیست. عشق به خدمت‌گاهی در برخی از افراد و دستگاه‌ها موجب می‌شود که قلمرو وسیع‌تری را برای کار خود جست‌وجو کنند و در نتیجه تداخل بخش‌های مختلف پیش می‌آید. جای خالی روابط عمومی‌ها باید روشن شود و باید روشن شود منظور از رابطه با مردم چیست. یعنی مردم باید از ما چه چیزهایی بدانند.بعضی معتقدند که روابط عمومی‌ها بایستی حقیقت مطلب در مورد دستگاه‌ها را بیان کنند زیرا مردم انتظار و توقع دارند که همه واقعیت‌ها را بشنوند. بعضی هم عقیده دارند علاوه بر گفتن این حقیقت باید نظر مردم نسبت به آن وزارتخانه نیز مشخص و منعکس شود. عده‌ای می‌گویند تنها چیزهای امیدبخش را باید به مردم گفت و مطالب یأس‌آفرین را نباید ارایه داد.

پس بدون شک می توان گفت که در اصل، یکی از فلسفه ‏های مهم‏ ایجاد روابط عمومی تنظیم روابط سازمان با مردم است و اگر سازمانی را بتوان بی ‏نیاز از ارتباط با مردم، تنظیم و سازماندهی آن تصور کرد، می توان مدعی شد که آن سازمان، نیاز چندانی به داشتن واحدی به نام‏ "روابط عمومی‏" ندارد. نتیجه آنکه روابط عمومی باید فعالیت های خود را براساس‏ "اقناع‏" مردم برنامه‏ ریزی کرده، پیوسته آرا و نظرات مردم را محور فعالیت های خود قرار دهد.

فاطمه سیفی- مدیرمسئول پایگاه خبری انعکاس شمال